De taal die een mens spreekt, is gelijk aan zijn ziel. Zo heeft Marc Fransen vele zielen gevormd en waarschijnlijk ook af en toe misvormd. Hij was dan ook lang leraar Nederlands en Engels. Hij leerde thuis proeven van een rijke woordenschat, van zeggen en schrijven, van intonatie en zinnige zinnen. En hij werd er verliefd op… dat is hem later nog overkomen, gelukkig maar één keer met dezelfde drastische gevolgen voor zijn verdere leven.

Het leven dat HEM altijd heeft uitgekozen en niet omgekeerd: nooit gesolliciteerd voor een job, zich nooit aangeboden voor welk levens-avontuur ook. Alles werd hem in de al rijke schoot geworpen. Ook zo in het tweede bedrijf van zijn bestaan. Achttien jaar geleden werd hem vanuit een heldere hemel gevraagd nieuwsanker te worden bij ATV. Marc leerde daardoor zijn stad en de mensen die er mogen wonen, nog beter kennen. Hij blijft dagelijks het reilen en zeilen van dat moeilijk lief volgen en vertelt erover… in het AN en in zijn eigen moedertaal.

Het derde bedrijf wordt ook al geschreven en dat is verweven met de Grungblavers. Maar nog nooit in zijn overdadig leven stond hij tussen zo’n wanordelijk, onhandelbaar… maar zo warmhartig troepje mensen.